اشعار

ماه من از پرده بیرون شو ببین ماه خدا را           ماه عفو و ماه رحمت ماه تسبیح و دعـا را

ماه توبه ماه بخشـایش مه صدق و صفا را           ماه میــلاد حسن مــرآت حسن کبــریــا را

نیمه ماه خـدا ماه عــلــی را جلــوه گر بین

قرص خورشید محمد را در آغوش سحر بین

غنچه ای از گلبن قرآن و عترت وا شد امشب           اشک شوق مصطفی در خنده اش پیدا شد امشب

روشن از دیدار رویش دیده زهرا شد امشب          فـاش گویم پور بوطالب علی بابا شد امشب

گشته بلبل جبرئیل و خانه وحی است گلشن

ای محمد ای علی ای فاطمه چشم تو روشن

بزم شادی هم زمین هم چرخ گردون آمد امشب           روزه داران را بهین عیدی همایون آمد امشب

میهمانان خــدا را بخت میمــون آمد امشب           ماه روی میزبان از پرده بیرون آمد امشب

دل نماز آورده بر محــراب ابروی خــم او

روزه سی روزه می گیرد بخــیر مقــدم او

آفتاب حسن حق تــابنده هنگــام سحــر شد           نیمــه مـاه خــدا مــاه محمد جلــوه گــر شد

مرتضی را چشم دل روشن برخسار پسر شد          هم بشر هم بوالبشر را این پسر نیکو پدر شد

ظاهر از بین ولایت مظهر داور شد امشب

البشاره البــشاره فــاطمه مــادر شد امشب

خیز و در آئینه جان عکس روی یار بنگر           جــلوه گر در خــانه دل جلــوه دلدار بنگر

وجـه وجــه الله بین؛ مهــر رخ دادار بنگــر           در تــلاقــی دو دریــا لؤلؤ شهــوار بنگــر

گوش شو تا بشنوی تبریک حی ذوالمنن را

چشم شو تا بنگری روی دل آرای حسن را

تا درخشان شد رخ رخشان تر از ماه تمامش           گشت پروانه صفت در گرد رخ ماه صیامش

چون سراپا حسن دید آن طفل را جد کرامش           بوسه زد بر روی زیبا و حسن بگذاشت نامش

در مه مهمانی حق گــشت مـاهی اشکــارا

روشنی بخشیــد چشــم میهمــانان خــدا را

ای تولایت صفا بخش و شفا بخش دل من           وی به مهرت دست حق آمیخته آب و گل من

از نمکدان عطایت شــورها در محفـل من           نیست غیر از مهر تو در مزرع دل حاصل من

تا مگر روزی شوم از خیــل زوار بقیعت

یا شبی صورت نهم بر خاک دیوار بقیعت

کاش می بودم نسیم و می گذشتم از کنارت           کاش می بودم غبار و می نشستم بر مزارت

کاش بودم اشک و میگشتم ز هرچشمی نثارت           کاش بودم شمع بزم عاشق شب زنده دارت

مرغ جان از لانۀ جسمم همی گیرد سراغت

روشنی گیرد دلم از قبربی شمع وچراغت

آنکه در ماه خــدا شد ماه بی همتا توئی تو           آنکه بر دوش رسـول الله دارد جا توئی تو

آنکه بخشیده است جان بر پیکر تقوا توئی تو           آنکه بر بوده دل ازصاحب دلان یکجا توئی تو

آنکه سر بسپرده بر آئین فـرمانت منـم من

وآنکه بین دوستان گشته ثنا خوانت منم من

ای شکست خصم دین در شیوۀ صلح تو پیدا           دوست ازصبرت به حیرت، دشمن از صلح تو رسوا

صبر کردی تا شود برنامۀ اســلام اجـراء           صلح کردی تا قیــام کــربــلا گردید بر پا

صلح و صبرت بود دام دیگری بر خصم غافل

ورنه هرگز آشتی با هم ندارد حق و باطل

توهمان مردی که در جنگ جمل شمشیر بستی           چون علی درحین چالاکی  به صدر زین نشستی

قلب لشکر را دریدی پشت دشمن را شکستی           رشتۀ جا ن یلان را بی امان از هم گسستی

مر مرا باور نیاید دست روی هم گــذاری

خواستی با پا گلوی کفر را در هم فـشاری

تو ولی حقی و حق خوانده بر هستی امامت           ثبت شد پیروزی اسلام در صلح و قیـامت

وحی مُنــزل هست مانند کــلام الله پیـامت           می نباید بُرد جز با عزّت و تمجــید نامت

"میثم" این الهــام را از آیۀ قــرآن گــرفـته

با تولای تو در دل پــرتــو ایــمان گــرفته

رها کــردم از سـیـنــه ام آه را             صدا کــردم آن یار دلخــواه را

مـیــان بـســاط دل خــسـتــه ام             فــقــط دارم ایـن آه کــوتــاه را

به دادم بــرس ای امــیــد دلـــم             نــشــانــم بــده جـــاده و راه را

من این راه ها را بلــد نـیـسـتـم            هدایت کن این عبد گــمـراه را

بـرای اجــابت خــدا داده است             به من وعــده نــیــمــه مــاه را

خــدا گـفـتــه در نیــمه مـاه من

بــیــا تــا درِ بــارگــاه حــســن

بیا در مــدینــه صفــا را بـبـیـن            در خانــه مــرتضــی را بـبـیـن

در آغوش پر مهر خیـر النــسا             تجــلــی نــور خــدا را بــبـیـن

دراین کوچۀ عشق چشمی گشا             غــریبه ببیــن آشنــا را بـبـیــن

دراین کوچه تقوا ملاک است وبس            پس ادغـام شـاه و گــدا را ببین

به عشق نگاهی به روی حسن             بیــا و صف انــبــیــا را ببیــن

همه بر در مجــتــبـی رو زدند

بزرگان در این خانه زانو زدند

به لبـخـنـد تو می دمــد آفتــاب             بتاب از مدینه به عــالــم بتـاب

مدینه پر است از حسود و بخیل             مبـادا که برداری از رخ نقاب

صــدایت قــرار دل فــاطــمــه             نگــاهت صفای دل بــوتــراب

دعــا کن برایم عــزیــز علــی             دعا بر زمین خورده دارد ثواب

دعــا کـن امــام زمــانــم مــرا             برای سپــاهـش کنــد انتـخــاب

بـرای ظهــورش امــام زمــان             به روی دعای تو کرده حساب

تو را هر زمانی صدا کرده ام             جواب مــرا داده ای با شتــاب

به روز قــیــامت مـحــبــان تو            ندارند با تو کــمی اضطــراب

خــدا گــر ســوالی از آنها کنـد            خودت میدهی جای آنها جواب

در آن روز چشم من و یاری ات

فــدای تـو و آن هــواداری ات

دلــم پــر زده روی بــام حسـن             به من خورده بویی ز جام حسن

سلامی به او دادم و مــانــده ام             به عشق جــواب ســلام حســن

پیمبر علــی فــاطــمــه گفته اند             به ما واجب است احترام حسن

از آن دم که از مادرش شیر خورد             پر از حلــم گـردیده کــام حسن

مــیــان اســامــی اهــل کــــرم             فــقـط می شنــاسیم نــام حســن

من و یک نگــاه کــریمـانه ات

پنــاهــم بــده گــوشه خــانه ات

تو هستــی امـیــد گـنهکــارهــا             تویــی راه حــل گــرفتــار هــا

تویی محــرم رازهــای عــلــی             علـی با تو می گفت اســرارها

تو هستی صفای سحــرهای ما             تویی طــعــم هنــگــام افطارها

به جز خوبی از تو ندیدند هیچ             تو را گــر چـه دادنــد آزارهــا

به یاد غــریبی تو روز و شب             به خود گـفته ام جمله ای بارها

"اگر در غــم مجتبی بی غـمی

نشایــد که نــامت نهند آدمــی"

به هر جا که نامت علم می شود             حسیـنـیـه ای محتــرم می شود

کسی که نرفته است راه تو را             دو پــایش قیامت قلــم می شود

به راه خــدا گر تویی دستگیــر            وصال خـدا یک قــدم می شود

من از قبر تو  کرده ام این سوال            مگر کعبه هم بی حرم می شود

به ماها رسیده است احسـان تو            حسن جان محبت سرم می شود

من از کودکی نه، که روز ازل

ز دست کریم تو خوردم عـسل

علــی داشت دائم هــوای تو را             نبی خوانده صد جا ثنای تو را

به دست تو گلبوسه داده حسین             و عبــاس بوسیــده پــای تو را

اگـر تو نبــودی کــنـار عــلــی             کسی پر نمی کرد جــای تو را

خودت دعــوتــم کرده ای آمدم             که امشب بگیـرم عبــای تو را

ولی من کجــا و نگــاه کــریم؟             لیــاقت نــدارم عــطــای تو را

همین بس مرا ای شه خونجگر

معطل نکـردی مـرا پــشـت در

نوکــر حلقه به گوشیــم و اسیــر حسنـیـم            گــره کــور نــداریــم فــقــیــر حـسـنـیــم

نسل در نســل همه خاک مسیــر حسنـیم            کشته و مُــردۀ فرزند صغـیــر حـسـنـیـم

پیرو راه حسیـنـیـم و پــریشــان حــسـن

همه گویند به ما بی سر و سـامان حسن

در دل مــادرمــان فــاطمه جــایی داریم            منــصب نــوکــری شــاه وفــایی داریــم

از عنایات حسن نــان و نــوایـی داریــم            خــودمــانیــم چه روزی و بهــایی داریم

روی هر شاپرکی را به خــدا کم کــردیم

رمضان تا رمضان دور حسن می گردیم

حــال دادنــد به ما بــاز چــه بی انــدازه            تازه شد ماه خــدا حــال و هــوایش تـازه

رمضــان از قــدمش گشت پــر از آوازه            شده استــان کــرم صــاحب یک دروازه

بازهم خیــره کــننده شـده این شــادی دل

آمــده روز شــریـف حــســن  آبــادی دل

دست و دل بازترین مرد در این دنیا اوست            اولیــن معـجــزه فــاطـمه و مــولا اوست

دل پر از شوق گدایی است اگر آقـا اوست            بــانــی تـا ابــد خــیــریــه زهــرا اوسـت

همۀ فـخــر حسیـن است عــلــمـداری او

الگــوی حـضــرت عـبــاس وفــاداری او

ارث پیغمبــریـش دلبــری و آقــایی است            مثل بابا دل او قیــمتی و زهــرایـی است

قمـر فـاطمه و یــوسف هر لیــلایی است            عاشقش هر که نشد عاقبتش رسوایی است

دلبـران روی زمین هر چه بگـردند زیاد

تا حسن هست نبایــد به کــسی دل را داد

اوج آنجاست که کــوبـیده شده پــرچــم او           بـاغ رضوان خــدا گوشه ای از عــالم او

هــر کــسی مرد خــدا هست شــده آدم او           هر دل بی ســر و پـایی نشود مـحــرم او

عــاشق معــرفتش فــاطمه و شــاه حنـین

دست بر دامن او زینب و عباس و حسین

کیست مــانند حسن مــومن و تسلیم خــدا           در دلش مثل علی نیست به جــز بیم خدا

ثــروتش مثل خــدیـجــه شده تقدیــم خــدا           کــافــی دشمن او ســوره تـحــریــم خــدا

صلح او کنــده ز جا پــرچــم شیطانی را

حیدری گشت ز غــوغای سکــوتش دنیا

هیچ مردی به جهان مثل حسن تنها نیست           دیده ای نیست که از بی کسی اش دریا نیست

شب عید است ولی دور و برش غوغا نیست           حال پیغمبر و زهرا و علی طوفانی ست

علت غربتش این است که سرباز علی است

پهلوان جمل و یار ســرافــراز علی است

امشب که شب اوج مناجات دل ماست            این مسجد و محراب خرابات دل ماست

با یار؛ شب وصل و ملاقات دل ماست            بر مقــدم دلــدار مبــاهـات دل مــاست

حیف است که دور از رخ جانانه بمیرم

مگــذار که پشت در میخــانه بـمـیــرم

امشب که در میکدۀ عشق تو باز است            دست همه عشّاق بسوی تو دراز است

یا رب سببی ساز شب ماه حجاز است            با حضرت معشوق شب راز و نیاز است

وقت است که بر مقدم جــانـانه بمیرم

مگــذار که پشت در میـخــانـه بمیرم

یکــروزه شده دلبــر ما عیــد بگــیرید            از معـرفـتـش هــدیــۀ جــاوید بگیـرید

از دست حسین بــادۀ تــوحیــد بگیرید            وز مــادر او بـرگــۀ تــائـیـد بگیــریـد

اینجاست که واجب شده رندانه بمیرم

مـگـذار که پشت در مـیـخـانـه بمیرم

با مــاه خــدا زمــزمــۀ یــار بگیــریم            از کام حسن تا سحــر افطــار بگیریم

هـنگـام سحـر رخصت دیـدار بگیریم            آن روز که ما روزه علی وار بگیریم

مجنــون شده و با دل دیــوانه بـمیــرم

مـگـذار که پشت در میـخــانـه بمـیـرم

ما طاقت یک جــلــوۀ دلــدار نــداریـم            حـیف است که ما دیــدۀ دیــدار نداریم

ظــرفیّت هم صحـبـتــی یــار نــداریـم            با این همه با غیــر حسن کار نــداریم

ای کاش که در عشق کــریمانه بمیرم

مگــذار که پشت در میخــانه بـمیــرم

بد مستــی ما را مکــن ابــراز نگــارا            بــا مستــی مستــان بنــما بــاز مــدارا

تقصیر لب لعــل نگــار است خــدا را            خجلت زده کن مثل همیشه تو گـدا را

مـوسی صفت از جلــوۀ پیمانــه بمیرم

مگــذار که پشت در میــخــانه بمیــرم

ای خوش سحری را که سر دار بمیرم            منصــورم و چون میثــم تمّــار بمیـرم

در حــال ثنــا خــوانی دلــدار بمــیـرم            سخت است که بیمار و گنهکار بمیرم

هر چند که یک گوشه غریبانه بمیـرم

مگــذار که پشت در میــخــانـه بمیرم

آن بـنــدۀ زشتــم که خــریــدار نــدارم            بــرده نـفــروشــیــد که بــازار نــدارم

از خــدمت ارباب کــرم عــار نــدارم            در کوله به جز توشه ای از خار ندارم

خوب است که در کنج همین خانه بمیرم

مگــذار که پشت در میخــانه بـمیــرم

بد تر ز من ای خــالق بخشنـده نداری            همچون من خود باخته شرمنده نداری

در دهر چو من بـنـدۀ بـازنـده نـداری            در خلقت خود بد تر از این بنده نداری

بیمــارم و در پــای طـبـیـبـانـه بمیـرم

مگــذار که پشت در میــخــانه بمیـرم

عمریست که جان درغم جانانه بسوزد            دل در غــم یک دختــر دردانه بسوزد

آن شمع که در گوشۀ ویــرانه بسـوزد            از غـربت او عـمّه غـریـبـانـه بسـوزد

با دختر سلطان به عــزا خانه بـمیـرم

مگــذار که پشت در میخــانه بـمیـرم

گل با هزار نــاز قــدم بر چمـن گذاشت           بلبــل بنــای مستــی در انجمن گــذاشت

جبرییل ، شــاد آمد و در دامـن رســول           قنداقـه ای لطیف تر از نستــرن گذاشت

برداشت ذرۀ کــمــی از ســرخــی لبـش          آن را به روی سنگ عقیق یـمن گذاشت

تنها از اوست عطر دل انگیـز چون اثر          روی گلاب قمصر و مشک ختن گذاشت

تفسیــر آیــه آیۀ کــوثــر سه حــرف شد          نام عزیز فاطمه اش را "حسن" گذاشت

پروردگار نــاز حسن را خــریــد و بعد          دلهای شیعه را گــرو پنــج تن گــذاشت

رمضان بهشت خدا شده ز گل جمال تو یا حسن          مه نیمه اختر کوچک و مه نو هـلال تو یا حسن

یَم علم وحکمت و معرفت نمی از کمال تو یا حسن          دل دشمنان تو را بَرد نبوی خصــال تو یا حسـن

صفحات ومتن کتاب حق رخ و خطّ و خال تو یا حسن

به خدا رسیــده ز بندگی طیــران بال تو یا حسن

تو چراغ بزم وصال حق تو بهار خلد مخــلّــدی          تو خدای حسن و ملاحتی تو یگانه عبد مـؤیّـدی

تو به جسم، جان کتاب حق؛تو به روح، روح مجرّدی          تو کمال کــلّ کمال ها تو جمــال خالق سـرمدی

توعلی تو فاطمه تو حسن تو حسین یا که محمّدی

که عیان جلالت پنج تن بُوَد از جلال تو یا حسن

تو محیط عــالم حـکـمـتی تو مه سپهــر امــامتی          تو زمامدار مشـیّـتـی تو امام صبــر و شهــامتی

تو مه سپهر ولایــتی تو تمام جــود و کــرامتــی          تو خدای را رخ و جلوه ای تو رسول را قد و قامتی

تو پنــاه خلق دو عــالمی تو شفیــع روز قیـامتی

نه عجب که عفو بکند خدا، همه را به خال تو یا حسن

نه عجب که فخر بکند خدا، به مَلَک ز شوق عبادتت          نه عجب که غنچه به صبحدم، شکفد به عرض ارادتت

همه انبیا شده معترف به جلال و مجد و سیادتت          زطلوع صبح خجسته تر، شب جانفزای ولادتت

من و لطف وجود و عطای تو،که کَرَم بودهمه عادتت

به عطا و حلم و کرم کسی، نَبوُدَ مثال تو یا حسن

به تمام دین خــدا قسم، که تــمام دین خــدا تویی          به بهشت و ارض و سما قسم،که بهشت و ارض و سما تویی

به مقام و سعی وصفا قسم، که مقام  وسعی و صفا تویی          به قیام و صبر و رضا قسم،که قیام وصبرو رضا تویی

به دعا و روح دعا قسم که دعا و روح دعا تویی

شده اقـتدار ستمگــران، همه پایمــال تو یا حسن

ولی خــدا ثــمــر نبی، گهـر عــلـی دُرّ فــاطــمه          نگهت مسیح و مسیح جان، نفست شفای دل همه

دهن تو چشمۀ معــرفت، سخن تو آیت محکــمه          همه را به عشق تو های و هوی،همه را به ذکر تو زمزمه

به محبّت تو مــرا بود، ز شرار نــار چه واهمه

که بهشت لطف خدا شده، دلم از خصال تو یا حسن

تو سجود من؛تو رکوع من، تو سلام من تو نماز من          تومطاف من؛تو طواف من، توعراق من؛تو حجاز من

تو شرار سوز و گداز من، تو بهار گلبن راز من          توسرورمن؛تونوای من؛چه به سوزمن؛چه به سازمن

نبود قــســم به ولایتت، به گــل بهشت نیــاز من

اگرم به دست، جوانه ای رسد از نهال تو یا حسن

هله ای تکـلّم قدسیان، شب و روز نُقــل روایتت          صفحات مصحف جان پر از، سُوَر لطیف حکایتت

به محـبّـتـت به مــودّتت، به کـرامتت به عنایتت          که بود نـگــاه تــوسّلــم، به چــراغ راه هــدایتت

به خدا قسم خجــلـم ز تو، که به ادّعــای ولایتت

به زبان محّب تو بوده ام، به عمل ملال تو یا حسن

منم آنکه با همه زشتیم،سر خود به خاک تو سوده ام          چو دو چشم خویش گشوده ام، به محبّت تو گشوده ام

دل خلق را به فضائل و به منــاقب تو ربـوده ام          به علی قسم به نبی قسم، به خدا مُحبّ تو بوده ام

به ولای تو به ثنای تو،غزل و قصیده سروده ام

ز تو گفته ام ز تو خوانده ام به زبان حال تو یا حسن

ای وسعت بـهـاری بی انـتـهـای سـبـز            مـرد غـریـب شـهـر ولی آشنـای سبـز

روح اجابت است به دست تو بسکه داشت            بــاغ دعــای هر شب تو ربّـنـای سبـز

هر شب مدینه بوی خدا داشت تا سحر            از عطر هر تلاوت تو با صدای سبـز

سرسبزی بهشت خدا چیست؟ رشته ای            از بـالـهــای آبـیــتـان آن عـبــای سبـز

از لطف اشکهای سحر غنچه داده است            در دامن قـنـوت شبم این دعــای سبـز

کی می شود که سایه کند بر مـزار تو            یک گنبد طلا ئی و گلدستـه های سبـز

آن وقت تا قــیــام قـیــامت به لطـفـتان            داریم در بقیع تو یک کــربــلای سبـز

یا می شود دلم گل و خشت حــریـم تو

یا می شود کبــوتــر تو، یا کــریــم تو

تو ســرو قــامتی، تو سـراپــا ملاحتی            آقا تو حُـسـن مطـلـقـی و بی نـهـایـتـی

خاک زمین که عطر حضور تو را گرفت            از یــاد رفت قصـۀ یـوسف به راحـتی

یـاد پـیـامـبــر به خــدا زنــده می شـود            وقتی که گــرم ذکــر و دعـا و عـبادتی

حـتـمــاً برای خواهش دست نـیــازمند            دست تـو داشت پاسخ سبــز اجــابـتــی

وقتی میان معرکه شمشـیــر می کـشی            تنـهــا تویــی که مرد نبرد و رشــادتی

با تـیـغ ذوالفقار که در دستهای توست            بر پا شده به عرصه ی میدان قـیـامتی

بــر دوش سیــدالـشـهــدا بـود رایــتـت

عــبــاس بــود آیــنــه دار شـجــاعـتـت

خــورشیــد آســمــانی مــاه خــدا حسن            هـمـسـایــۀ قــدیــمـی دنیــای ما حسـن

پــرواز بـالـهــای خــیــالــی فــهــم مـا            کی می رسـد به اوج مـقــام شـما حسن

روشن ترین تـجـسـم آیات و سـوره ها            یاسین و قدر و کوثری و هل أتی حسن

صفین شاهد تو و شــور و حماسه ات            شیر دلـیـر بـیــشـۀ شـیــر خــدا حـسـن

الله اکــبــر تـو بـلـنـد اسـت وقـت رزم            آیـات فــتــح روز نـبــردی تو یا حسن

صـلـح شـکـوهـمـنـد تو هرگز نـداشتـه            چیزی کم از قیـامت کـرب و بلا حسن

صلحت حماسه بود نه سازش که اینچنین

شـد سـربـلـنـد پــرچــم اسـلام راستـیـن

در خانه  تو غیر کرامت مـقـیـم نیست            اینجا به غیر دست تو دستی رحیم نیست

تو سفره دار هر شب شهـر مدیـنـه ای            جز تو کسی که لایق لفظ کـریم نیست

از بسکه داشت دست شما روح عاطفه            شد باورم که کودکی اینجا یتـیـم نیست

جز سر زدن به خانة دلخستگان شهـر            کاری برای هر سحرت ای نسیم نیست

اینجا که نیست گنبد و گلدسته ای بگو            جـایی برای پَـر زدن یا کـریـم نیست؟

داغ ضریح و مرقد خاکیت ای غریب            امروزی است غربت عهد قـدیم نیست

با این همه غــریبی و دلتنگی ات بگو            جایی برای اینکه فدایت شـویم نیست؟

گل داشت بـاغ شـانـۀ تو از سخـاوتـت

آقا زبــانــزد هـمـه مـی شـد کـرامـتـت

اینگـونه در تـجـلـیِّ خـورشیــد وار تو            گــم می شـود ستــارۀ دل در مــدار تو

روشن شده است وسعت هفت آسمان عشق            از آفــتــاب روشن شــمــع مــزار تــو

بوی بهشت، عطر پر و بال جـبـرئـیل            می آورد نـسـیــم ســحــر از دیــار تـو

دلـهـای مـا زمـیـنـی و نـا قـابـلـنـد پـس            یـک آســمــان درود الــهــی نــثــار تو

هر شب به یاد قـبـر تو پر می زند دلـم            تـا خـلـوت سـحـرگـه آئــیــنــه زار تـو

تا که شـبـی بـیــائی و بـالی بــیــاوری           ماندیم مات و غـمـزده؛ چشم انتظار تو

بـالی که آشـنــای تو بـاشد ابــوتــراب!            یا وقف صحن خاکی و پر از غـبار تو

بالی که سمت تربت تو وا کنـیم و بعد            باشیــم تا هـمـیـشـه فـقط در کــنــار تو

با عطر یــاس تربت تو گریه می کنیم

آنجا فقط به غربت تو گــریـه می کنیم

چـشـمـی که در مصیبتتان تر نمی شود            شـایـسـتـۀ شـفـاعـت حــیــدر نمی شـود

چشم همیشه ابـریـتان یک دلیـل داشت            هر مـاتـمــی که مـاتـم مــادر نمی شود

مرهم به زخـمـهای دل پُـر شـراره ات            جز خاک چادر و پر معـجـر نمی شود

یک عمر خون دل بخورد هم کسی دگر            والله از تو پــاره جــگــرتــر نمی شود

یک طشت لخته های جگر پاره های دل            از اینکه حال و روز تو بهتر نمی شود

یک چیز خواستی تو از این قوم پُر فریب            گفتند نه .... کــنــار پـیـمـبـر نمی شود

گل کرد بر جنازة تو زخــم سـرخ تیر            هـرگـز گــلـی شبیه تو پـرپر نمی شود

پُـر شد مـدیـنـه از تب داغ غـمـت ولی            بـا کـربــلا و کـوفــه بــرابـر نمی شود

زینب کنار نیزه کشید آه سـرد و گفت:            سالار من که یک تن بی سر نمی شود

دیگر تـمـام قـامـت زیـنب خـمـیـده بود

از بسکه روی نیـزه سر لاله دیـده بود

گـفـتـنـد بـي بـديـلـي و ديـديـم بـرتـري            از هرچه گـفـتـه اند و شنـيـديم بهـتري

خُلق و جمال و خوي و خصالت محمّديست            آيــيــنــۀ تــمــام نــمــاي پــيــمــبــري

استـاد رزم توست عــلـي شــاه لافـتـي            آموزگــار قـاسـم و عـبـاس و اکـبــري

هم در زمان صلح، و هم روز جنگ و رزم            در هر دو حال، باز امامي و رهـبري

کــوريِ چـشــم طايفه ابـتـر و حـسـود            تو اولين پــيـالــه صـهـبــاي کـوثــري

با ديدن تو چــشــم همه مـات مي شود

زهرا پس از تو مادر سادات مي شود

ما کـيـسـتـيـم ســائـل دسـت کــريــم تو            ما کـيـسـتـيـم ريــزه خـوران قــديـم تو

تو ســفــره دار سـفـرۀ ماه ضـيـافـتــي            ما مـيـهــمــان دائـم خــوان نــعــيــم تو

دشـنــام داده‌انـد و تو اکــرام کــرده اي            بي انـتـهـاست رأفـت قـلـب رحــيــم تو

تو ســايــۀ سرِ هــمــۀ عــالــمــي ولي            بي زائر است و سايـه ندارد حــريم تو

حتي نوادگــان تو صاحب حــرم شدنـد            جانم فــداي حـضـرت عبدالـعـظـيـم تو

بر ما کــرم نما که گــدائـيــم، يا کريـم

ما يــاکـريــمِ بـام شـمـائـيـم، يا کــريـم

تا آفــتــاب روز جــمــل آشــکــار شـد            تيغ حـسـن بُرنده تر از ذوالـفــقــار شد

سربند يا عــلي به سرش بست مجـتبي            با ذکر فـاطمه به روي زين ســوار شد

فريــاد زد اَنَا بنُ عــلـي فــاتــح حُـنـين            فريـادِ يـک سـپــاه، فــرار الـفــرار شد

با هـيـبـتـي تمــام به اسبـش نـهـيب زد            يک لشکر از يسار و يمين، تار و مار شد

تيغي به دست و پاي شتر زد که ناگهان            فتنه گر جمل به زمين خورد و خـوار شد

فــرزنــد آفــتــاب، بـجـز اين نمي شود

شــاگــرد بــوتــراب بجز اين نمي شود

اي آفـتــابِ روشـنِ شـبـهـاي فـاطـمــه            گيسو کمند خوش قد و بالاي فـاطـمــه

تو آمــدي و حــيــدر کــرار شــد پــدر            خنده نشست بر روي لـبـهـاي فـاطـمه

دُردانـۀ نــبــي، پـســر ارشــد عــلـــي            عشق حسين، يوسف زيـبـاي فــاطـمـه

اي هــمــره هـمـيـشـگـيِ مــادر و پدر            تنها توئي، تو مـحـرم غـمـهاي فـاطمه

با ما بگو چه کرد عــدو بـين کوچه ها            شـيـواتـريـن جــواب مـعـمـاي فـاطـمه

دستي ميان کوچه غرور تو را شکست

نامرد بي هوا زد و مادر زمين نشست

سروده دل غزلي را به رنگ چشمانت            به رنگ آبي رنگـيـن كـمـان رضوانت

دراين سپـيـده دمانِ بهـار پـرور عـشـق            نـشـسـتـه مـرغ خـيـالـم درون ايـوانـت

چه نغمه هاي لطيفي به گوش جانم خورد            بـبـين كه بـلـبل طبعم شده غزل خوانت

ضريح دست كريمت به رنگ سبز سخا            هزار حــاتــم طايـي فـقـيــر احـسـانـت

به اين كوير نيازي كه پيش راه شماست            دوبــاره جـان بـده با چند قطره بارانت

رسـيـده نـيـمـۀ ماه ضـيـافـت و هـمگي            به دور سـفـرۀ فـضـلـت شـديـم مهمانت

امــيــر کـشـور دل، پـادشــاه آيــنــه هـا            كـنـار كــاخ تو جـبـريـل گشته دربـانت

ميان بـازي چـوگـان عشق دست تــوأم            بزن هر آنچه كه خواهي به گوي ميدانت

چقدر سجده به جا آوري! امام خـشـوع            خــداي عزّ و جل گـشـته مات عـرفانت

وضو گرفتي و از ترس حق تنت لرزيد            هزار عـابـد و عــارف شدند حـيـرانـت

تـمـامي گره هايي كه خـورده در كـارم            دوبــاره بــاز شود با نـسـيــم دسـتـانـت

غــروب يـاس كـبـود مـديـنــه را ديدي            فداي موي سپيد و دو چــشــم گـريـانت

در ساحل زیبای دو دریاست ظهـورت           ای هر دو جهان مست تو و ساغر نورت

افطارِ علی بوسه‌ای از جام دو چـشمت           کوثر سر ذوق آمده از مستی و شورت

با پای پـیـاده نـرو ای قـبـلـه! تو بنـشین           تا کعبه سـراسـیـمه بیاید به حـضـورت

در کوچه، دلِ مردۀ من منـتـظر توست           تا زنده شود رقص کنان، وقت عبورت

از دست تو نان داشت عجب عطر عجیبی           این شعلۀ عشق است مگر زیر تنورت

چون لوح و قلم مستم و صد بار نوشتم:

دلــدادۀ آقــــای جـــوانــان بــهــشــتـــم

دیـدنـد جـوان گشته و بـاز آمده حـیــدر           از مـیـمـنـه تا مـیـسره مبهوت تو لشکر

توفانی و چون برگ در اطراف مسیرت           از اهل جمل ریخته بر روی زمین سر

یک سوی تو ماه آمده یک سوی تو خورشید           به به! به شکـوهت وسط این دو بـرادر

از آخـرِ صف سـر زده تـیـغ تو به اول           از اول صف کشتـه نـگــاه تو به آخــر

راضی است علی پس همه اعمال دو عالم           با ضـربـت یـوم الـجـمـلـت گشته برابر

این نیز هم از برکت دست تو کریم است

در طعنۀ آن هر دل بی عشق سهیم است

ایـنـگـونه اگر مست ترین مست جهـانم           شور حـسـن ابن عـلـی افـتــاده به جـانم

جا نیست بنـوشـم، به سرم بـاده بریـزید           تا غــرق شراب آیـۀ تـطهـیــر بخـوانـم

افـتـادم ازآن رویِ پر از نــور به سجده           بند آمد از آن زلـفِ پُـر از تاب؛ زبـانـم

خوب است پدر! با تو یتیمی، اگر امشب           با دست کـریـمـت بــدهــی لـقـمـۀ نـانم

ای ساقی افلاک که خاکی است مزارش

ای صاحب صحنی که شراب است غبارش

ای گوهر ظاهر شده از قـلـب دو دریـا           شـاهـیـن نـشـسـتـه به ســر شانـۀ طاها

ای شیر که جنگاوریت رفته به حـیــدر           ای ماه که نازک دلیـت رفته به زهــرا

ای نـیـمـۀ گـم گـشـتـۀ مــاه رمـضـان‌ها           در روشــنــی مــاه تـمــامت شده پـیــدا

از روز ازل نور تو در عرش خدا بود           تا سـیـر بـیـایـنـد مـلائـک بـه تـمــاشــا

آیـیــنـۀ ذاتــی تو و مـعـبــود صـفــاتـی           گـشـتـنـد به دور قــد و بـالای تو اسـمـا

سلطان کــرم نیست مـگـر نـام تو، آخــر

در کوچه فقیری است؛ کجا پس بزند در

هـمـدم یــار شدن دیــدۀ تـر مـیـخـواهـد           پیر میخانه شدن اشک سحر میـخواهـد

عاشقی کار دل مصلحت اندیشان نیست           قــدم اول این راه جــگــر مـیـخــواهــد

بال و پرهای به دور و بر شمع ریخته گفت:           بشنود هرکه ز معشوق خـبـر میخواهد

هرکه عاشق شده خاکستر او بر باد است           عاشق ازخویش کجا رد و اثر میخواهد

هنـر آن نیست نـسـوزی به میــان آتش           پر زدن در وسط شعـلـه هـنر میخواهد

در ره عشق طلا کردن هر خاک سیـاه           فقط از گوشۀ چـشـم تو نظر میـخـواهد

ظرف آلوده ما در خور صهبای تو نیست           این ترک خورده سبو رنگ دگر میخواهد

زدن سـکـه سـلـطـانـی عــالــم، تــنــهـا           یک سحر از سر کوی تو گذر میخواهد

تا زمانی که خـدایـی خــدا پا بر جاست

پرچم حسن حسن در همه عالم بالاست

در کرمخانه حق سفره به نام حسن است           عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

بی حرم شد که بدانند همه مادری است           ورنه در زاویه عرش مقـام حسن است

بس که آقاست به دنـبـال گــدا می گردد           ناز عـشاق کشیدن ز مــرام حسن است

دست ما نیست اگر سیـنه زن اربـابـیــم           این مسلمانی ایران ز کـلام حـسن است

هرکه خونش حسنی شد ز خودی حرف شنید           غربت از روز ازل باده جام حسن است

حرم و نام و وجودش همه شد وقف حسین           هرحسینیه که بر پاست خیام حسن است

او چـهــل سال بــلا دیــد بـمـانـد اسلام           صبر شیــرازه اصلی قـیـام حـسن است

ما گــدائـیــم ولی شاه کــریــمــی داریم

هرچه داریم ز تو یــار قـدیــمی داریـم

تا خــدا با همه حُـسن خود املایت کرد           چون جلالیت خود آیت عـظـمـایت کرد

تا که درصورت تو عکس خودش را بکشد           همچونان روی نبی این همه زیبایت کرد

تا که قرص قمر ماه عــلــی کـامـل شد           پرده برداشت ز رخسار و هویدایت کرد

تا ثمر داد نهـالی که خــدا کـاشـتــه بود           باهمه جلوه تو را شاخه طـوبـایـت کرد

ریخت آب و سرمشک از کف هر ساقی رفت           بسکه مستانه و مبـهـوت تمـاشایت کرد

تا که اثبات شود بر همگان ابتر کیست           پـســر ارشــد صـدیـقــۀ کـبـرایـت کرد

تاشوی بعد عـلـی مـیـر بنی هـاشـمـیان           صاحب صولت و شخصیت طاهایت کرد

بسکه ذات احدی خاطر لعلت میخواست           شیر نوش از جگر حضرت زهرایت کرد

با تو سرچشمه کـوثـر شده زهـرا یاهو

کوری خصم تو؛ مادر شده زهـرا یاهو

انقـطـاع تو زِ هر ســوز و گدازت پیدا           فـاطـمـی بودنت از راز و نـیـازت پیدا

سر سجاده تو گوشه ای از عرش خداست           سیر عـرفانی ات از حال نـمـازت پیـدا

هـر که آمــد به در خــانــۀ تو آقــا شـد           هرچه جود و کرم از سفره بازت پیـدا

گـریـه دار است چرا زمـزمـۀ قــرآنـت           حزن زهراییت از صوت حجازت پیدا

آتشی بر جگرت مانده که پنهان کـردی           ولی آثارش ازین سوز و گـدازت پیـدا

وارث پـیــر مـنـاجــاتی نـخـلـسـتــانــی           این هم از نــالــۀ شبـهــای درازت پیدا

محـرم مـادری و از سر گیـسـوی سپید           درد پـنـهـانی و یک گوشه رازت پـیدا

کاش مـهـمـان تو و چـشـم پر آبـت باشم

روضه خوان حرم وصحن خرابت باشم

روح تـطـهـیـر کجـا وسـوسۀ ناس کجا           دلـبـری پــاک کجا خـدعــۀ خنّاس کجا

خون دلها وسط تشت به هم می گـفـتـند           جگری تشنـه کجا سـوده الـمـاس کـجـا

در چهل غمی که جـگــرت را سوزاند           ضرب دیوار کجا برگ گل یــاس کجا

خانه ای سوخته و دست ز کــار افـتاده           ورم دست کـجـا گــردش دسـداس کجا

ای کفن پاره شده عـلـقـمـه جایت خـالی           بـوسـه تــیــر کـجـا سیـنـۀ عبـاس کجـا

داغ عـبـاس چه آورد ســر اهـل حــرم           غارت خیـمه کجا جوری اجـنـاس کجـا

چون دل سوخـته و جـگـرم می سـوزد

تن و تابوت تو را تیر به هـم می دوزد

ای امـتـداد سـورۀ کـوثـر خـوش آمدی           ای روشنای قلب پـیـمـبـر خوش آمدی
آییینه دار حضرت حـیدر خوش امدی           کوری چشم دشمن ابـتـر خو ش آمدی

از مـقـدم تو فـاطـمه مــادر خطاب شد 
لـفظ ابـوالحـسـن لـقـب و بـوتـراب شد 
پهن است ابـتــدای کوچه بـساط گدائیم           با تو به سر شده است غــمِ بی نـوائیـم
از بــرکت دعــای شـمــا من خـدائـیـم           بــا لـطـف تــوست اگــر کــربــلائـیــم
گیریم مرد شامی آمده اینـجا نگــاه کن 
دست مرا بـگـیـر مــرا سر به راه کن 
مـا خـانـوادتــاً هـمـگــی نــوکــر شـمـا           تو خـانـوادتــاً، مـسـیـحـا، گــره گـشـا
من بـا قـبـیـلـه ام، گــدایــان مـجـتـبــی           تو با عـشـیـره ات، عـزیـزان قـلب ما
یــا ایـهـا الــکـریــم بــده روزی مــرا 
هرگز نـدیـده ایم که تو رد کـنـی گــدا 
یک روز می رسد حرمت را بنـا کنیم           با طرح و نقشه های حـریـم رضا کنیم
صـحـنـت زُمـرّد و گـنـبـد طـلا کـنـیـم           بعـدش نـشـسـتـه در حــرم تو صفا کنیم
در وصف و شرح حال تو این کامل است و بس 
شاگرد مکتب تو ابوفاضل است و بس 
مرد جـمـل دلاوریت حـیرت آور است           تکبـیـرهای حیدریت حیـرت آور است
رزم آوری و برتریت حیرت آور است           با یک سپاه برابریت حـیـرت آوراست
خـتــم به خـیـر قـائـلـه فــرما اراده کن 
آن فـتـنـه را بگیر و ز اشـتـر پیاده کن 
روشن کن و بگو خواص را نفاق چیست؟           آقا بگو که بـیـن گــذر اتـفـاق چیـست؟
آتش کشیدن دل یاس های باغ چیست؟           آقا بگو که درد کدام است و داغ چیست؟
ای کوه صبر، حضرت سردار بی سپاه
من آه می کشم زغمت ..... آه پشت آه

حس خوبی ست که امشب به زبان آمده است          در تـن عـاطـفـه ام، بـاز تـوان آمده است

به چه فرخنده شبی و چه مبارک سحری          که درآن عطر خوش خوش نفسان آمده است

چه نـشـسـتـی که درِ میـکــده ها باز شده          آی مـسـتـان خــدا پـیــر مغـان آمده است

بی نـصـیـبـم مــگــذارید ز جــام کــوثــر          حال که صحبت مستی به میان آمده است

روزه دارانِ شبِ پـانـزدهـم مــژده دهـیـد          نـمــکِ ســفــره مــاه رمضـان آمده است

سفره تکمیل شد و بزم خـدا کـامـل گشت

سـورۀ قــدر شب پــانــزدهم نـازل گشت

فصل تنهایی زهرا و عـلی سر شده است          شب این شهر چنان روز منور شده است

زودتـر از هـمـه مـژده بـه پـیـمـبــر دادند          نـوه ات آمده و فـاطـمــه مـادر شده است

نمک از روی تو می ریزد و خرمای لبت          رطب سـفـره افـطـار پـیـمـبــر شده است

طـعـم چـشـمــان بهاری تو ای روح بهار          مـیـوۀ نـوبـر هر روزۀ حـیـدر شده است

سفره مـاه مـبــارک، بــرکت دارد، لـیک          با قــدم های شما با بـرکـت تـر شده است

چه اسیر و چه فقیر و چه یـتـیــم آمده اند

بـر در خــانــۀ اربــاب کــریــم آمـده انـد

پادشاهیِ تو و من نـیــز همان مسـکـیـنی          که به جز عشق تو در سیـنـه ندارد دینی

قدمت بر سر چـشــمم اگر ای مرد کریم          سـحــری هم به کـنـار دل من بـنـشـیـنـی

مـسـتـجـاب است دعــای من آلــوده اگـر          پــای هر بـرگ دعــا از تو بود، آمیـنـی

به صف مـشـتـریـانـت نظـر اندازی، گر          ته صف یـوسـف دل باخته را می بیـنـی

کوه کن می شوم از شوق شکر خـندهٔ تو          آب افـتــاده دهــانــم چـه قــدَر شـیـریـنی

ای که بر خـیـل جـوانــان بـهـشـت آقایی

اولــیــن ســیــد آل عـــلــی و زهــرایــی

حسنی، چون که از احسان خـدا بودی تو          مـیــوۀ عــرشــیِ پـیـغـمـبــر ما بـودی تو

لـقـب سبــزتــرین نــور بــرازنـدۀ توست          قد یک عرش پر از عشق و صفا بودی تو

چـنـد بــاری همه دارایی خود بـخـشـیدی          از ازل در کــرم، انـگـشـت نما بودی تو

شـبـی افـطـار بـیـا خانـۀ ما مـهـمان باش          چون که هـمـسـفــرۀ بزم فـقــرا بودی تو

اهــل این خــاک نـبــودی و نگـفـتـی آخر          مــرد خــاکــی زمین اهل کجـا بودی تو؟

مــاورای هــمــه افــکــار نــگــاه تو بُـود

آخــر عـــرش خــــدا، اول راه تــو بــود

گــاه سـوگـنــد خــدا گشتی و انجیر شدی          گــاه با آیــۀ طـفـلـیـن تو تـفـسـیــر شــدی

گــاه با صـلــح زدی در دل دشـمـن، تنها          گاه در جنگ جمل دست به شمشیر شدی

زانو از غم به بغل گیری و سر بر زانـو          به گــمــانــم دگر از زندگـیـت سیر شدی

آه، آقــای غــریــبــم چــه بــه روزت آمد          چه شد آخر که تو در کودکیت پیر شدی؟

قاب شد در نـگـهـت چهره یــاس نـیــلـی

زده چـشـمـان تـو را بــرق شدید سیـلــی

دلم از وحی نگــاه تو مسلمان شده است           خــم ابــروی شـما آیـۀ قـرآن شده است

من غزل از تو نگویم که کمیتم لنگ است           از کرامات تو دعبل شدن آسان شده است

تـار گـیـسـوی تو مانند ضـریحی تا اوج           که شـفـا خانـۀ دلهـای پریشان شده است

اسم اعظم که بر انگشتری ات هست نگین           هر که آموخته یکباره سلیمان شده است

پس کرامات تو تا هست چه غم وقتی که           کافری از سر لطف تومسلمان شده است

من که یک عمر مسلمان تو هستم دیگر           عجبی نیست بگویید که سلمان شده است

یک نـفــر آمده ایـنـجــا به امـیــد کرمت           یک نفر آمده و دست به دامان شده است

پــدرت گـفـت بـیــایــیــم در خــانـۀ تـان           سائل این بار سفارش شده مهمان شده است

من چرا سـائـل این در نـشــوم وقـتی که           مهر تو شامل سگهای بیـابـان شده است

ما هـمـه ریــزه خور ایل و تبارت هستیم           لاجرم روزی ما سفرۀ خوبان شده است

این فقط گوشه ای ازمهر دوچشمان شماست           سید ری هم اگـر راهی ایران شده است

ما را غــلام کــوی حـسـن آفـریــده اند            مبـهـوت و مـات روی حسن آفـریده اند

ما را پـیـالـه نـوش شرابش رقــم زدند            مست از خم و سبـوی حسن آفـریده اند

خورشید را به این همه نقش و نگارها            از طلعـت نـکــوی حــســن آفـریده اند

روشن ز نور روی مهش گشته روزها            شب را اســیــر مـوی حسن آفـریده اند

آری ز مقدمش همه جا بوی گل گرفت            گل را ز رنگ و بوی حسن آفـریده اند

از انبیاء و اولیا همه را صف به صف ببین            مدهوش خُـلـق و خوی حسن آفریده اند

مـیـل نــگــاه هر چه گــدایـان شهر را            ولله سـمـت و ســوی حـسن آفـریده انـد

من و ماهی که سرتا سـر خدایی است           من و ماهی که پــایــان جدایی است

مــن و مـهــمـانـی قــرآن و عــتـرت            که ثـقـلـیـن نبـی در حق نمایی است

نمی دانــم چــه کـس کــرده دعــایــم            که هر چه دارم از فیض دعایی است

کــنــم تا ایـنـکـه جــبــران گــذشـتــه            وجــودم طالب فیض و عطایی است

تـوکــل بـر خــدا کــردم که گـفـتــنـد            بیا امشب که عـیـد مـجـتـبـایـی است

خـــدا بــاب کـــرم را بـــاز کــــرده

گـنـه بـخـشــی ز نــو آغــاز کـــرده

خــدا تـفـسـیــر کــوثــر کـرده امشب            عجب لـطـفـی مـقــدر کــرده  امشب

به زهــرا نــام مــادر را عـطـا کـرد            گــلــی تـقـدیــم حــیــدر کـرده امشب

بـه رغــم طـعــنـۀ دشــمـن خــداونــد            گــلـی را زیـب کـوثــر کـرده امشب

بــرای شــرح اســـم یــا کــریــمــش            به دنـیــا لطف دیــگــر کـرده امشب

حـسـن را ســفــره دار خــانــۀ خـود            خــدا تا روز مــحــشــر کرده امشب

حـسـن آمـد خــدا مــــعروف گـردیـد

به احـسـان و کـرم مـوصـوف گردید

حسن را بـایـد از قــرآن شــنــاســیـم            به بطنِ کـهـف و الـرحـمـن شنـاسیـم

حسن را باید از کــوثــر، نباء، نــور            ز بـسـم الله تــا پــایــان شــنــاســیــم

حـسـن که ســورۀ الــمــومنـون است            امـیــر جـنـت و رضــوان شـنـاسیــم

حـسـن را وقت سـفــره پـهــن کردن            که دارد دسـت پـر احـسـان شنـاسیـم

حسن که در جـمـل حیـدر ترین است            چو رعد و بـرق بر عـدوان شنـاسیم

حـسـن را زیـنـب کــبــری شــنــاسـد

نــبــی و حــیــدر و زهــرا شــنـاسـد

نـبـی گـویـد لب خـنــدان حسن جــان            زنــد بــوسـه بگوید جـان حسن جان

به لـبـخـنــدی مــلــیــح و مــادرانـــه            بـگــویــد بــانــوی قــرآن حسن جان

عــلــی ما بـیـن شُــکــر حق تــعـالی            بـگــویــد با دل شــادان حـســن جـان

مـلائـک هـمـره جـبـریــل گــفــتــنــد            به قربان تو انس و جـان حـسن جان

شــده تــسـبـــیــح و ذکــر مــا تـــولّا            چه در ظاهر چه در پنهان حسن جان

حسن جان ای حسن جان روزی ماست

که بـیـن ذکـرها این ذکــر احـلاسـت

حـسـن سـبــزی بــاغ مـصـطـفی بود            که از ما قـبـل خـلـقـت مـجـتـبـی بود

و مــا ادرک مــا لــیــلــه شـنــیــدی؟            حـســن قــدر شـب قــدر خــدا بـــود

سـحــر با مــادرش میــرفـت سـجـده            هـمـیــشــه مــحــرم خـیــرالـنـسا بود

کــنــار مــادر خــود در مــنــاجــات            به هـنـگــام قـیــامــش روی پــا بـود

ورم مـــیــکــــرد پــــای اُم زیـــنــب            حـسـن هم نـاظـر آن صحـنـه هـا بود

حـســن کــه کـردگـار دلــبــری بــود

قــســم بر روی مــاهش مــادری بود

حـسـن مـیـخــانـه در مـیـخـانــه دارد            دوصـد مـسـت به کـف پـیـمانـه دارد

هـمـانـکـه هر کسی که شد حـسـیــنی            ز لـــطــف او دل دیــــــوانــــه دارد

خــودش فــرمــود: زوار حـســیــنــم            بــدانــد پــهــلــوی مــن خــانــه دارد

کــریــمــی که هــنــوز اندر مــدیــنه            عـطــا بــر هــر گــدا مــردانــه دارد

به شهر مــادرش که بی مــزار است            حــرم دارد؟ نــه یـک ویــرانــه دارد

الــهــی مــرقــدش را مــا بـســازیــم

که تا محـشـر بر این خـدمت بـنـازیم

وقتی پدرت حضرت حـیـدر شده باشد            باید که تو را فـاطـمـه مـادر شده باشد

جـد تـو نـبــی بود نه ایـنـطــور بگویم            شک نیست که جد تو پیـمبر شده باشد

جـز بـر در این خـانـه نـدیـدیـم امامت            تـقـسـیـم مــیــان دو بــرادر شـده باشد

خورشید سفالی است که در سیر جمالی            از بوسه بر این گونه مـنـوّر شده باشد

ای حوصلۀ محض چه تشبیه سخیفی است            با حِـلـمـت اگر کــوه بـرابـر شده باشد

با اینکه قضا دست تو را بست ندیـدیم            جز آنچه بـخـواهـی تو مقدر شده باشد

از عمر تو یک روز جمل آیه فتح است            با صـلـح اگـر مابقی اش سر شده باشد

فریاد سکوت تو چه آهنگ رسایی است            شاید پس از آن گوش جهان کر شده باشد

روزی که به اعجاز تو مبهـوت بمانند            شک ها همه تـبـدیـل به باور شده باشد

خون جگرت ریخت نه در تشت که در دشت            داغ گل سرخیست که پـرپـر شده باشد

آن چشم که گـریان نشود روز قـیـامت            چشمیست که از غصه تو تر شده باشد

بـو می‌کـشم ایـام تو را بایـد از اخـلاق            یک تـکـۀ تـاریـخ مـعـطّـر شـده بـاشـد

در مکتب تو رشد سریع است عجب نیست            فـرزنـد تو هـم قـامت اکـبـر شده باشد

باور نتوان کرد که خـاکیست مـزارت            جز آنکه ضریح تو کـبـوتـر شده باشد

ای جان علی ریشه غـم را بکن از دل            هر چـنـد که اندازه خـیـبـر شـده باشـد

گـفـتـم غــزلی در خـور نامت بنـویسم            انــدازۀ وســعــم ز مـقـامـت بـنــویـسم

ای مـحـشـر امـروز چه تـشـبـیـه بیارم            از قـد تو فـردای قـیـامـت بــنـویــســم

من قـطـره ام از عـهـدۀ من بر نـمی آید            از حضرت دریای کـرامت بـنـویـسـم

لطف تو مرا پـشـت در خـانه ات آورد            تا اینکه عـلـیـکـم به سلامت بـنویـسـم

شان تو نگـنجـیـد و از این قاب در آمد            دیــدم که غــزل مثـنـوی از آب در آمد

من ایل و تبارم سر این سفره نـشـستند           جمع کس و کارم سر این سفره نشستند

در بــاغ نـگــاه تـو من کــال رسـیــدم            پر سـوخـتـه بـودم به پر و بال رسیـدم

هـم رنـگ نـگــاه تو  شده دامن دریــا            آئـیـنـه زده ریـسـه به پـیـراهـن دریــا

اول نــوۀ دخـتــری خُـلـق عـظـیــمــی            تو جلوۀ پـیـغـمـبــری خِـلـق عـظـیـمی

مـدیـون تو هـسـتـنـد همه مـردم عـالـم            نــان عـمـل تـوسـت ســر ســفــرۀ آدم

مضمون سـخـاوت ز تو الـهـام گـرفته            از صندوق قرض الحسنت وام گـرفته

حرف کرَم تو همه جا ورد زبان است            چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است

با نـیـت نــگــاه تــو آغــاز مـی کــنــم            احساس خویش را به تو ابراز می کنم

شوقی درون سینه من جـا گرفته است           حسی غریب در دل من پا گرفته است

حسی میان غربت و شادی و شوق و غم            حسی که گاه می چکد از چشم در حرم

ماه مبارک رمـضـان روی ماه توست            باید سرود شعر که مضمون نگاه توست

مـن زائــر نـگــاه تــوأم از دیــار دور            آن ذرّه ام کـه آمـده تـا پـیـشــگــاه نـور

در نام تو چه حس غـریبی نهفته است            در نام تو چه خاطره ها می شود مرور

آقا غـریب هـسـتـی و وقـت سـرودنـت            حسی غریب در دل من می کند ظهور

من هم غـریب مثل تو یا ایـهـالـغـریب            من کی صبـور مثل تو یا ایهـالصبـور

با تو چـقـدر مـاهـیـتــم فــرق می کـنـد            مانند ایـسـتــادن شب در حضور نـور

در پـیـشـگــاه آیــنــه مــرد مــقــربــی            تو بضعة الرسولی و ریـحـانـة الـنـبـی

ای نــور روشــنــای دل و خانـۀ نـبـی            ای جـایــگــاه عــرشــی تو شـانـۀ نبی

روح تو آسمان نه که هفت آسمان کم است            نور تو ابـتـدای جهـان روح عالم است

از قـلـب تـو نــدیــده ام آقــا رحــیـم تر            از بـخـشـش و کرامت دستت کریم تر

حاتم به دست بخشش تو بوسه ها زده است            نزد فـقـیـر بر لـب تو نه نـیـامـده است

مـضـمـون بی بـدیـل غـزل ها تبـسّمت            می آورد به وجـد غــزل را تـبـسّـمـت

غمگین ترین روایت دنیاست اشک تو            شـیـریـن ترین حـکـایت دنـیـا تبـسـمت

در هر نگاه تو چـقدر غـم نشسته است            غـم می چکـد ز چشم تو اما تبسمت...

یک شهر پیش روی تو دشـنام هم دهد            پـاسـخ نـمـی دهی تو مــگـر با تبـسمت

شیرین تر است نزد فـقـیـران کدامیک            خـرمـای دست بخـشـش تو یا تبسمت؟

سنـگ صبـور مـأمـن غــم ها و دردها            ای خـانـه ات پـنـاه همه کوچه گـرد ها

صلحت حماسه ای ست که با روضه توام است            صلحت چـقـدر آیـنـه دار مـحـرم است

باید شنـاخت صبر و شـکـیـبـایی تو را            باید گـریـسـت یک دهه تنهـایـی تو را

در لحظه لحظه زندگی تو غـم است آه            غـربت هـمـیـشه با دل تو توام است آه

هرلحظه ی تو بوده نشان از غریبـیت            وای از غـم دل تو امان از غـریـبـیـت

هر روز شهر بر غمت افزود وای من            دشـنـام بود و نــام عـلـی بـود وای من

عمری غریب بوده ولی صبر کرده ای            مانند لحـظه های عـلـی صبـر کرده ای

شـیـعـه همیـشه داشته داغـی وسیـع را            داغ وسـیــع غــربـت تــلــخ بـقــیـع را

یک قطعه خاک وسعت یک غربت مدام            یک قطعه خاک مدفن چار آسمان امام

یک قطعه که شنیدن آن گریه آور است            آن قطعه ای که مدفن مخفی مادر است

شیعه همیـشـه داشتـه داغـی وسـیـع را            داغ وسـیـع غـربـت تــلــخ بــقــیــع را

در این هجوم درد و غم و داغ بی امان            صبری دهد خدا به دل صاحب الزمان

این حرفها حرف دل یک یا کریم است            غصه نخور ای دل خدای ما کریم است

از مشکـلات اقـتصادی بیم مان نیست            تا ذکــر لب ها لا اله الّا کـریــم است

هرکس پی رزقش به هر در میزند لیک            روزی ما از روز اول با کـریم است

آن کــه خــدا ما را گــدای او نـوشته            یک چشمه یک دریا نه یک دنیا کریم است

امشب شب تغییر درضرب المثل هاست            هر چه گدا کاهل بود آقــا کریم است

آن کس که رزق عشق من را مینویسد

بر سـیــنــه ام نام حسن را می نویسد

چشم انتظار این سحر چشم سحر ها             در جستجوی این قــمـر چشم قمرها

کوه نمک آمد بگـو هــرجـا که رفتی            شیرین تر از قند است اینگونه خبرها

مولا پدر شد مصطفی صاحب پسر شد            پس خوش به حال این پسر با این پدرها

باید عقـیـقـه کرد باید حــرز انداخت             باید بپــوشــانی رخش را از نظرها

مــولای ما اسپـنــد میـسوزاند امشب

زهرا برایش چار قل میخواند امشب

آن حضرتی که عالمی درمحضرش بود            جن و ملک هر دم مرید منبرش بود

الـــعــــزةُ لله ایـــن ذکـــر شـــریــف            نقش نگین حــلــقـه ی انگشترش بود

پیش جذامی ها به رحمت می نشست و           هم سفره با هر مستمند کشورش بود

هر روز میلرزیــد اگر بین وضویش           از ترس قبر و خوف روز محشرش بود

با اینکه رفته حج پیــاده بیست باری

گوید چه گویم پیش حق از شرمساری

فرمایشاتت چون چراغ بین راه است            درپای درست هرکه ننشیند تباه است

فرموده ای که دستگیری ار فـقـیران            محبوب تر از اعتکاف چند ماه است

فرموده ای که غفلت از یـاد خــداوند            از ریشه های اصلی نخل گناه است

فرموده ای هرکس که حسن خلق دارد            چون روزه دار دائم الذکر و صلاة است

هرکس که با نامحرمی خــلوت نماید            مثل کسی باشد که پیش پرتگاه است

امشب به نــام یاکریم الـعــفــو گـوئیم

با یاعــلــی و یـا عـظـیم العـفو گوئیم